می‌شود ایرانی را دید که هنوز برای کالاهای مورد نیاز مردمش وابسته است و با یک مصوبه فلان شخص، آن سنا و آن یکی اتحادیه، سرگیجه می‌گیرد و فلج می‌شود یا ایرانی را داشت که هیچ تحریم و محدودیتی زندگی مردمش را تهدید نمی‌کند. چون کالای ساخت هم‌وطنانشان را می‌خرند، کارگران ایرانی مشغول کارند، رفاه نسبی قرار دارد و آرامشی که از استقلال سیاسی، نظامی و در نهایت اقتصادی به دست آمده، بر سر ملت سایه انداخته است.
به گزارش دانشجویی و فرهنگی به نقل از ایکنا، نامگذاری سال‌ها توسط رهبر معظم انقلاب، جهت‌گیری یک‌ساله روند کشور در آن سال را مورد تاکید قرار داده و ایشان به عنوان دیده‌بان و راهبر انقلاب، مهم‌ترین نقطه‌ای که مسئولان و مردم باید به آن تمرکز داشته باشند و به صورت یک فرهنگ عمومی درآید را به عنوان نام سال انتخاب می‌کنند.
پیگیری بیانات ایشان، نیازمند نگاهی جمع‌گرا در مسئولان و مردم است. مسئولان از زمانی که متصدی انجام یک مسئولیت می‌شوند، باید پیشرفت کشور و رسیدگی به وضعیت مردم را سرلوحه کار قرار دهند و مردم نیز به تناسب توانشان، نقش خود را در پیشبرد اهداف کشور ایفا کنند.
پیگیری اهداف سالانه کشور، نیازمند وحدت و همبستگی بین مردم و مسئولان و مردم با یکدیگر است. همبستگی بین مردم و مسئولان نیز بر مبنای اعتماد متقابل شکل می‌گیرد؛ مسئولان باید با دوری از تجمل‌گرایی، فرهنگ رضایت‌طلبی، استفاده از منصب برای رسیدن اهداف شخصی، خدمت به مردم را دغدغه اصلی زندگی خود قرار دهند تا بتوانند اعتماد مردم را جلب کرده و اقبال آنان برای مشارکت در پیشبرد اهداف کشور را به دست آورند.
در طول عمر ۴۰ ساله انقلاب، سال‌هایی که به طور رسمی توسط رهبر معظم انقلاب نامگذاری شده است، به چند دسته تقسیم می‌شوند؛ دسته اول، سال‌هایی که از سوی رهبر معظم انقلاب به نام شخصیت‌های مذهبی نامگذاری شده‌اند و علت این نام‌گذاری‌ها ضمن همزمانی با مناسبت‌ها، طبق بیان ایشان، الگوگیری، پیروی و نزدیک‌شدن به شخصیت این بزرگان است.
عناوین این سال‌ها عبارتند از: «سال امام خمینی(ره)»، «سال امیرالمؤمنین(ع)»، «سال عزت و افتخار حسینی» و «سال پیامبر اعظم».
دسته دوم، سال‌هایی هستند که محوریت آن‌ها مطالبه مردم از مسئولان و توجه‌دادن به وظیفه آنان است. سال «خدمت‌رسانی» و «پاسخگویی سه قوه به ملت ایران» از جمله این ها به شمار می‌رود.
برخی سال‌ها نیز جهت‌گیری مردم و مسئولان را در کنار یکدیگر برای رسیدن به اهداف مادی و معنوی جمهوری اسلامی ایران گوشزد می‌کند؛ سال ۱۳۸۴، با توجه به وقوع نهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری، «سال همبستگی ملی و مشارکت عمومی» نامیده می‌شود. هرچند برخی، آغاز چشم‌اندازه ۲۰ ساله و نوشتن برنامه پنجم توسعه را از دیگر دلایل این نامگذاری ذکر کرده‌اند.
سال‌های «اتحاد ملی و انسجام اسلامی»، «نوآوری و شکوفایی»، «همت مضاعف و کار مضاعف» و «سال اصلاح الگوی مصرف» از دیگر سال‌هایی هستند که به جهت‌گیری مردم و مسئولان در کنار یکدیگر اشاره دارند.
تحریم‌های بی‌سابقه و اولین سال اقتصادی با پیش‌وند «جهاد»
سال ۱۳۹۰، در حالی آغاز می‌شود که تحریم‌های اقتصادی سنگینی برای بانک مرکزی، حدود ۶۰۰ شخص، نهاد و ... و به‌طور کلی سیستم مالی ایران وضع شده است که تاکنون سابقه نداشته‌اند، به‌عنوان نمونه اولین تحریم ثانویه بانکی علیه ایران در تیرماه ۱۳۸۹ تصویب و اجرایی می‌شود که طی آن هر موسسه مالی که با ایران تبادل داشته باشد، مورد مجازات آمریکا قرار گرفته و پس از آن اجازه افتتاح حساب کارگزاری در آمریکا را نداشته و تحریم خواهد شد.
رهبر انقلاب برای اولین بار در تاریخ نامگذاری سال‌ها، سال ۹۰ را با عنوانی اقتصادی، «سال جهاد اقتصادی» می‌نامند تا ضمن یادآوری آن‌که صحنه اقتصاد یک صحنه نبرد است، غیرت و شجاعت ملی را دوباره زنده کنند چه اینکه ایرانیان با توجه به پیشینه‌شان در دفاع مقدس و صحنه‌های علمی و نظامی نشان داده‌اند که چگونه می‌توان با روحیه ایمان و جهاد بر هر بحرانی غلبه کرد.
طبق بیان خود ایشان، جهاد به معنای حرکت جهشی و مجاهدانه است و حرکت طبیعی کافی نیست. همان‌گونه که ما در عرصه علم نشان دادیم که چگونه می‌توانیم رتبه یک پیشرفت علم در جهان را به دست آوریم و در صنایع نظامی‌مان پیشرفت کنیم، می‌توانیم با حرکتی جهادگونه اقتصاد کشور را به جایگاه واقعی‌اش برسانیم.
سال ۱۳۹۱ با توجه به عللی شاید همچون افزایش تورم از ۱۲,۴ درصد در سال ۱۳۸۹ به ۲۱.۵ درصد در سال ۱۳۹۰، سال «تولید ملی؛ حمایت از کار و سرمایه ایرانی» نامگذاری شده و توجه به تولید داخلی رمز برون‌رفت از وضعیت اقتصادی کشور معرفی می‌شود.
رهبر انقلاب در پیام نوروزی خود در ابتدای سال بعد، ۱۳۹۲ گفتند: «اگر ما توانستیم تولید داخلی را رونق ببخشیم، مسئله‌ی تورم حل خواهد شد؛ مسئله‌ی اشتغال حل خواهد شد؛ اقتصاد داخلی به معنای حقیقی کلمه استحکام پیدا خواهد کرد. اینجاست که دشمن با مشاهده‌ی این وضعیت، مأیوس و ناامید خواهد شد. وقتی دشمن مأیوس شد، تلاش دشمن، توطئه‌ی دشمن، کید دشمن هم تمام خواهد شد.
بنابراین همه‌ی مسئولین کشور، همه‌ی دست‌اندرکاران عرصه‌ی اقتصادی و همه‌ی مردم عزیزمان را دعوت می‌کنم به اینکه امسال را سال رونق تولید داخلی قرار بدهند. بنابراین شعار امسال، «تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه‌ی ایرانی» است.»
توجه به تقویت تولید ملی و حمایت از آن نه‌تنها راهکار خروج از مشکلاتی مانند تورم در سال ۱۳۹۱ بود بلکه نسخه‌ای همیشگی برای پیشرفت و تحکیم پایه‌های اقتصاد ایران به شمار می‌رود. در حالی‌که یکی از علل تورم، وابستگی در مواد اولیه به خارج است، تقویت تولید ملی و توان تولید کالاهای مورد نیاز می‌تواند چه در شرایط تحریم و چه در شرایط عادی که اقتصاد بین‌المللی دچار نوسان می‌شود، تقاضای تولیدکنندگان داخلی را تأمین کند که همین امر ضمن آن‌که باعث قطع وابستگی به خارج و همچنین قطع وابستگی به قیمت ارز می‌شود، می‌تواند با تأمین نهاده‌های ارزان‌تر در داخل، بهره‌وری هرچه بیشتر در تولید را نیز به همراه داشته باشد هر چند نباید متغیرهای دیگر را از نظر دور داشت.
از سال ۱۳۹۰، همه سال‌ها تا ۱۳۹۶، با عناوین اقتصادی نامگذاری می‌شوند و در کنار آن‌ها، مواردی همچون انتخابات، نیز بخشی از عنوان سال را به خود اختصاص می‌دهد. اما با این وجود، گویا هنوز هم جنگ پایان نیافته و دیده‌بان کشتی انقلاب، هنوز از وضعیت اقتصادی کشور رضایت کافی ندارد.
جهاد اقتصادی و حمایت از اقتصاد ملی، تاریخ انقضا ندارد
درهر حال، چه رهبر انقلاب سال ۱۳۹۷ را با عنوانی اقتصادی نامگذاری کنند یا نه، هم برای مسئولان و هم برای مردم دو راه پیش روی اقتصاد کشور وجود دارد. مسئولان می‌توانند توجه لازم به تقویت تولید داخلی نداشته باشند و مردم هم می‌توانند تقاضایشان را با کالاهای ساخت کارگران خارجی تأمین کنند و یا آن‌که مسئولان تمام همت و تلاش خود را برای تقویت تولید ملی از راه‌های مختلف به کار گیرند و مردم نیز، تا حد ممکن، برای خرید آنچه نیاز دارند، به دنبال یافتن جمله «made in Iran» روی کالاها باشند.
تفاوت این دو نگاه، آنجاست که آینده ایران را ترسیم می‌کند؛ می‌شود ایرانی را دید که هنوز برای کالاهای مورد نیاز و روزمره مردمش وابسته است و با یک مصوبه فلان شخص، سنا و فلان اتحادیه، سرگیجه می‌گیرد و فلج می‌شود یا ایرانی را داشت که هیچ تحریم و محدودیتی زندگی مردمش را تهدید نمی‌کند، چون مردمش کالای ساخت هم‌وطنانشان را می‌خرند، تقاضا آن‌قدر زیاد است که کارگران ایرانی با حقوق‌های بالا مشغول کارند، زندگی‌ها در رفاه نسبی قرار دارد و آرامشی که از استقلال سیاسی، نظامی و در نهایت اقتصادی به دست آمده، بر سر ملت سایه انداخته است.
همه‌چیز به عملکرد ما بستگی دارد چه اینکه که خداوند فرمود: «... إِنَّ اللَّهَ لَا یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُوا مَا بِأَنْفُسِهِمْ ...، در حقیقت خدا حال قومى را تغییر نمى دهد تا آنان حال خود را تغییر دهند»(الرعد/۱۱).
همه وظیفه دارند نام سال را توسعه دهند
کوتاه سخن آن‌که انتخاب نام سال توسط رهبری یک کشور، تنها برای برگزاری سمینار، نصب بنر و اظهار ولایی بودن نیست، بلکه این نام‌ها باید به گفتمان تبدیل شده و تک‌تک افراد جامعه به تناسب نقش و مسئولیتی که دارند، در جهت ترویج آن و در نتیجه عمل بر طبق آن، اهتمام داشته باشند.
غلامعلی حداد عادل، مشاور عالی رهبر معظم انقلاب در این باره می‌گوید: «رسانه‌هایی که در کشور با توده‌ی مردم سروکار دارند، (به معنی عام رسانه) چند دستگاه هستند. اول از همه صداوسیما، بعد مطبوعات، بعد کتاب، بعد فضای مجازی، بعد آموزش‌وپرورش که می‌تواند در هر سطحی این نام سال را توسعه دهد؛ مثلاً موضوع انشا شود و معلم‌ها ذهن دانش‌آموزان را برانگیزانند و قلمشان را به حرکت درآورند. روحانیت و خصوصاً اهل منبر و وعاظ، همچنین شعرا، نمایش‌نامه‌نویس‌ها، فیلم‌سازها، همه و همه ببینید چه طیف وسیعی مخاطب دارند.
تمام کسانی که با مردم سروکار دارند و پنجره‌شان رو به مردم باز می‌شود و کار نرم‌افزاری از جنس فرهنگی می‌کنند، وظیفه دارند متناسب با نوع کاری که می‌کنند، نام سال را برای توده‌ی مردم پرورش و بسط بدهند و نتایج آن را بیان کنند تا در واقع از جنبه‌های منفی و مخالف ارزشی که مطرح‌شده، رسوب‌زدایی کنند و کاری کنند که خودِ این ارزش نهادینه شود. بنابراین انتخاب نام سال قبل از اینکه بخواهد یک وظیفه‌ی اجرایی مشخصی روی دوش دولت و دستگاه‌ها بگذارد، یک پدیده‌ی اجتماعی است. یعنی جنس این کار بیش از آن که دولتی باشد، اجتماعی است و به همین دلیل همه نسبت به آن وظیفه دارند».