باسمه تعالی

نقش یک مصرع در زندگی ما

اللهم اهدنا الصراط المستقیم

در ابتدا ایام دهه مبارک فجر و سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران را تبریک می‌گویم. امید است که با انجام وظایف خود، قدردان خون شهدای انقلاب باشیم.

دانشگاه امام صادق ^{علیه‌السلام} یک پدیده ممتاز علمی است. مرجعیت علمی و تربیت اسلامی از اهداف اصلی دانشگاه است. مقام معظم رهبری ^{دامت برکاته} به این دانشگاه نظر ویژه دارند. دانشگاه برای رسیدن به این اهداف عالی، ‌از میان جوان‌های مستعد و انقلابی کشور، تعدادی را گلچین می‌کند.

این‌ها جملاتی بسیار ارزشمندی است که با شنیدن آن به خود می‌بالیم. اما وظیفه‌ای که در قبال این جملات برای تک تک ما ایجاد می‌شود چیست؟ نگاه دانشجویان دانشگاه به این مقوله از چه بابی است؟

خواستم در هیمن خصوص به وظایف خودمان اشاره کنم. یک بیت شعر در ذهنم نقش بست.

ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند      تا تو نانی به کف آری و به غفلت نخوری

این بیت را زیاد شنیده‌ایم. اما تا کنون چقدر در مصرع دوم آن دقت کرده‌ایم. بیاییم مصرع دوم را به نحوی متفاوت بخوانیم که البته در هر نوع خواندن، تفکر و آینده‌ای خاص نهفته است. علیرغم اختلاف فراوان ارزش‌های وجودی هر کدام از حالات،‌ در اینجا قصد ارزش‌گذاری نداریم. فقط اجمالاً برداشت خود از مصرع را گفته و تطبیق آن با وضعیت خودمان را به خوانندگان محترم واگذار می‌کنیم:

1- ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند          تا «تو»، نانی به کف آری و به غفلت نخوری

البته بخشی از این ماجرا صحیح است، نه همه ماجرا. اگر این "تو" موجبات بزرگ شدن "من" درونی را فراهم آورد، ممکن است به سمت غرور و البته بعضاً کاذب پیش برود. در آن صورت انتظار داریم که واقعاً همه تلاش‌ها با محوریت ما انجام شود و اگر در بخشی کارمان حل نشود، فلسفه وجودی آن بخش را زیر سؤال می‌بریم.

2- ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند         تا تو «نانی»، به کف آری و به غفلت نخوری

باز هم بخشی از این ماجرا صحیح است، نه همه ماجرا.

این حالت که دیگر مشخص است و خیلی نیاز به توضیح ندارد. شما بیا اینجا و با درس خواندن، مدرکی به دست آور و همان مدرک را وسیله روزی خود قرار بده.

3- ابر و باد و مه و خورشید و فلک در کارند        تا تو نانی به کف آری و به «غفلت» نخوری

توضیح این حالت فقط در هیمن حد که:

در این حالت، نکات اول و دوم نیز نهفته است. لکن شرطی را برای آن در نظر گرفته است که اصل است. نخوردن به غفلت

حال شما مصرع را چطور می‌خوانید؟